Pieces of You

Sunday was my rest day. Pero hindi ko nagawang magpahinga dahil sa binabagabag ang isip ko. Mulat ang aking mata habang nakatitig sa teleponong hawak ko habang nakaupo sa bintanang tambayan namin ni Abby. +1 604 545 365

We've just arrived at the airport. We booked a room in a hotel to take some rest. We want you to be at the dining on Tuesday evening. Be sure to look presentable.

Binasa kong muli ang mensahe na ipinadala ng aking magulang. Napatawa ako ng pagak. Hindi man lang mababakas ang sa kanila ang galak na makita ang kanilang anak. "Tsk."

I stood up and let my phone slide in my pajama. Presentable, my foot.

I took a bath to freshen my mind and think of divertions. I dried my hair using a towel and turned it into a bun. Nagsuot ako ng puting shirt sa loob and paired it with a jumper. I faced the large mirror and smiled by the way I look. I'm gonna do some painting.

I made my way at the backyard where the stockroom is at saka kumuha ng mga gamit. Paints, Roller paint and brushes, ladder and containers.

Napameywang naman ako at inisip kung anong kulay ang nababagay na ipintura sa cemented wall. Light, aesthetic and eye-cathcy. So I made up my mind and took the white and blue paints. I'm gonna go with pastel blue.

I wore my apron, naglapag ng karton sa paligid ng dingding, inalis ang mga naglalakihang kurtina pati na rin ang mga paintings na nakasabit at saka nagsimula ng magpintura. I used the roller paint dahil masyadong mataas para sa aking abutin ang taas.

Then, I put on my earphones and played Ben&Ben's playlist.

Umaga na sa ating duyan

'Wag nang mawawala

Umaga na sa ating duyan

Magmamahal, oh, mahiwaga

Nanunuot ang boses nila sa aking tenga. Ang ganda ng pagkakablend ng kanilang boses. Nakarelax, nakakasenti.

Minsan pa ay sinasabayan ko pa itong kumanta.

Matang magkakilala

Sa unang pagtagpo

Paano dahan-dahang Sinuyo ang puso?

Kay tagal ko nang nag-iisa And'yan ka lang pala

Gumuhit ang ngiti sa aking labi. Naalala ko kung paano ako titigan sa mata ni Nate. How he protects me at all costs kahit na masaktan siya, bumalik sa akin ang mga alaala nung binugbog niya ang mga lalaking nagtangka sa akin. How his rage turned into worry. I bit my lower lip. He makes me happy when the life around me is gloomy.

Paunti-unti, muli niyang sinusuyo ang puso kong pinipirapiraso ng problema at kakulangan ng pagmamahal. Muli niya itong binubuo.

Naputol ang pagsesenti ko at ang saliw ng musika nang may tumawag. Ibinaba ko ang roller paint at saka hinugot ang phone ko sa pocket ng jumper ng nakaharap pa rin sa dingding na nangangalati pa lang ang pinta. Nate. I answered his call and hear him through my earphones.

"Hi."

Ang malumanay ngunit may bakas ng pagkasabik nitong boses ang siyang sumalubong sa tenga ko na otomatikong nagpakurba ng aking labi. "Hello."

Pati sa pagtugon ko sa bati niya ay mababakas ang galak.

"What are you up to?"

Inabot ko ang roller paint at saka nagpatuloy sa pagpipinta. "Paint."

"Need help?"

Hindi ito nag-alangang mag-offer ng tulong kahit na wala naman ito dito. Mas Ilumaki lang ang guhit ng ngiti sa aking labi.

Narinig kong parang may ume-echo na boses ng babae sa telepono nito. Wala naman siyang kapatid na babae ah? Hindi naman boses ng yaya o ng mother niya dahil mukhang pangteenager ang boses. Napasimangot naman ako. "Hindi na. Mukhang busy ka sa babae mo e."

I whispered the last thing I said na mukhang narinig naman nito dahil napahagikhik ito sa kabilang linya. Nakakatawa? Psh.

"Busy nga ako. I'm with her. Turn around."

Hindi ko alam kung guni-guni ko lang iyon pero narinig ko ang boses ni Nate di kalayuan mula sa akin. And when I did turn, I saw Nate standing on the doorway with a flower on his hand. Grinning right through me. I was in awe.

He raised his phone up and ended the call, kaya nagpatuloy ang saliw ng musika sa aking tenga.

Mahiwaga

Pipiliin ka sa araw-araw

Mahiwaga ang nadarama sayo'y malinaw

Higit pa sa ligayang

Hatid sa damdamin

Lahat naunawaan

Sa lalim ng tingin

Ang nararamdaman kong ito, masyadong malalim pero iisa lang ang ibig sabihin. Maliwanag pa sa araw o sa ilaw na nanggagaling sa buwan. Ang taong ito, siya ang nakapagpapawi sa lungkot ng aking mundo. Ang yakap niya ang hagkan sa dilim ng buhay ko.

Mahiwaga

Pipiliin ka sa araw-araw

Mahiwaga

Ang nadarama sa 'yo'y malinaw

Sa minsang pagbali ng hangin

Hinila patungo sa akin

Tanging ika'y iibiging wagas at buo

From that moment on, he were the happiness I never knew was just right there. He were my happiness I never looked for but was granted to me. He was my genuine happiness. He were.

Hindi ko na ipagkakaila ang nararamdaman. Hindi na mula ngayon.

Hindi ko napansing tumutulo na pala ang aking mga luha.

He took steps and stopped in front of me. His eyes were wistful, looking so deep in my eyes. Pinunasan nito ang aking luha gamit ang kanyang hinlalaki. It was a gentle touch so I closed my eyes. Payapa sa yakap ng iyong hiwaga

Naramdaman ko na lang ang pagkulong ko sa mainit na yakap ni Nate. Isinubsob ko ang aking mukha at sinamantala ang sandaling kayakap ko ang lalaking matagal ko nang minamahal. Ayoko ng mabitaw. "Bakit ba sa tuwing nakikita kita, puno ng lungkot at luha ang mga mata mo?"

Itinigil ko muna ang pagpipintura at naupo sa hagdan kasama si Nate. May hawak kaming chuckie sa kamay.

Natigilan ako sa biglaan nitong pagtanong. Nilingon ko siya habang siya naman ay nakatingala sa langit. Nakasandal ang kamay nito sa lapag upang masuportahan ang sarili.

Ganoon na ba talaga ako kadrama?

Nagdalawang-isip akong sagutin siya.

Paano ko ba maipapaliwanag?

"Masaya lang." Sinungaling.

"Pero iba ang sinasabi ng iyong mga mata."

Sa pagkakataong iyon, nagkasalubong ang aming mga mata. My heart skipped a beat.

He really can see through me. Gaano na kaya katagal?

Malungkot akong ngumiti. There's no point in lying. "Nadadala lang sa mga problema."

Tumingala na rin ako sa langit upang maiwasan ang pamumuo ng luha sa aking mga mata. The sky were full with clouds and the gentle breeze sways it.

"I'm all ears." Pangungumbinsi nito sa akin.

"My family and I doesn't have a good relationship with each other. They were not with me since I was born. I spent the early years longing for their love to complete me, until I surrender with the idea and the hope of having a complete family. Hindi sa nagtanim ako ng sama ng loob pero parang ganun na nga."

Napatawa ako ng peke at saka nilaro ang straw ng chuckie sa aking kamay. His gaze was at me. Pero hindi ko siya sinuklian ng tingin dahil ayokong makita ang mga mata niyang punong-puno ng para sa akin.

"Hindi akong lumaking isang tipikal na bata. Na kalong ng mga magulang sa bisig, o hatid-sundo sa eskwela. They were never there when I need a family to cheer me up at school, to protect me with bullies, to comfort me at my darkest moment. I was alone dealing with all the cruelty of life."

Isang patak ng luha ang tumulo mula sa aking mukha. Dalawa, tatlo. Hanggang sa hindi ko na mabilang. Tumungo ako para hindi niya ako makita sa ganoong estado.

Lost in the world of this story? Make sure you're on Ñe5s.org to catch every twist and turn. The next chapter awaits, exclusively on our site. Dive in now!

"Idinipende ko ang lahat sa kung ano ang alam ko para mabuhay. Pero hindi 'yun sapat dahil ramdam ko na may parte sa pagkatao ko na kulang."

I paused and breathe heavily. Dama ang mabigat na pakiramdam sa loob ko.

"Kinakain ako ng inggit. I was envious of others who can smile genuinely, who can laugh anytime and anywhere they want with anyone. Pero ako, hindi ko magawa. Hindi ko alam kung paano. Takot akong isang araw, normal na sa aking tumawa o ngumiti ng peke. Iniisip ko kung hanggang doon na lang ako. Kinukulong ako ng sariling kalungkutan."

Nalulunod na ako sa agos ng mga problema. Na sa bawat agos, nagpapatangay na lang ako dahil sa tindi ng alon. Akala ko wala ng pag-asa. Akala ko wala ng lugar para sa kasiyahang matagal ko nang nais na maranasan. Pero heto siya, nasa harapan ko na.

"Masyado mo nang pinapahirapan ang sarili mo, Sollen."

Ngumiti ito ng malungkot. I've never seen his eyes sad.

"Lagi mong tatandaan na sa bawat luha mo, akong ang iyong magiging panyo. Pero ayokong umasa ka na lagi kong pupunasan ang mga luha mo. Hindi ko gustong manatili bilang isang panyong tagapunas lang ng mga luha mo kundi sana ay maging rason din ako para mapawi ang kalungkutan mo."

He held my chin up, wiped my tears using his thumb and smiled at me that's so bright na kaya nitong pawiin ang lungkot na nararamdaman ko.

"Gusto kong maging parte ng kasiyahan mo. Because the only thing that I want, is to see you happy."

Ayoko ng ikubli pa ang nararamdaman. Bumuhos na ang

Nakikita ko sa kanyang mga mata na may gusto pa sana itong sabihin ngunit nagdadalawang-isip itong sabihin sakin. In the end, he just let out a heavy sigh. Tinulungan niya na rin akong magpintura. I handed him an apron dahil nakasweatshirt itong kulay powder blue. Sayang naman kung madudumihan. "Happy New Year!"

Sigaw nito habang sinusuot ang apron na may disenyong polka dots na iba-iba ang kulay.

Ang cute.

Napatawa na lang ako sa kalokohan nito.

"Sabi nila, swerte daw kapag nagpolka dots ka diba?" Nagpapaniwala talaga ito sa mga ganoong paniniwala.

"Eh New Year ba ngayon?" Pambabara ko rito.

Nagkibit-balikat lang ito at kinuha ang roller paint.

"Pero swerte. Pero alam mo, kahit hindi naman ako magsuot ng ganito swerte pa rin ako."

"Bakit naman?"

Natatawa kong tanong sa kanya habang binubuhos ang namix ng paint sa container.

"Dahil meron akong ikaw, araw-araw."

Napangiti naman ako sa kanyang sinabi.

"Ang dami mong alam. Dapat ka na bang ipatumba?"

Napangisi naman ito at saka lumapit sa akin.

"May regalo pala ako sayo."

May hinanap ito sa bulsa ng kanyang jeans at saka dahan-dahan itong inilabas.

Ano naman kaya 'yon?

"Here."

Ipinagdikit nito ang hinlalaki at hintuturo. At dahan-dahang ipinagdulas ng kaunti.

Finger heart.All content © N/.ôvel/Dr/ama.Org.

Namula ako sa ginawa nito. Inilapit nito ang daliri sa paraang parang tumitibok na puso kaya mas lalo lang akong namula. Napangiti tuloy ako. "Sayo na. Sayo na 'yung puso ko."

Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. Kaya tumingkayad ako at saka binigyan siya ng halik sa kanyang pisngi.

"I guess that's a yes?"

Napatango ako habang nakatungo. Bigla niya na lang ako hinapit sa aking beywang kaya napatingala ako sa kanya at nagsalubong ang aming mga mata. "From this day on, I am yours. Hindi ko maipapangako pero gagawin ko ang makakaya ko para mapasaya ka."

Iginaya niya ang buhok na tumakas sa pagkakatali at isinukbit sa aking tenga.

Lost in the world of this story? Make sure you're on Ne5s.org to catch every twist and turn. The next chapter awaits, exclusively on our site. Dive in now!

"I'll try my best not to let a single tear stream from your misty eyes from now on."

His touch and the way he comforts me is his form of assurance. His ways made me blush.

I nodded and he reached for my temple to plant a peck on it.

"Ituloy na natin 'to at baka hindi ako makapagpigil. Ang cute mo pa naman."

Mababakas sa lalaki ang labis na ligaya pati na rin ang saya sa kanyang mga mata.

How could I say no to a man like him?

Napatawa ito sa sariling sinabi. Then, we continued painting the wall. Paminsan-minsan nahuhuli ko itong nakatingin sa akin and when I caught him, he just smiles at me. I just can't. He melts my heart with just a single smile. Damn.

Ilang oras pa ang ginugol namin para mapinturahan ang wall sa sala. Napabagsak kami ng sabay sa couch ng matapos ang pagpipintura. We stared at each other for a moment and then laughed.

I leaned my head on his arms laying on the couch. Nakakalat pa rin ang paintings sa lapag at sa tabi ng mga sofa. Bakas ang mga pintura sa karton at newspapers na inilapag ko sa sahig. Pati na rin ang mga gamit sa pagpipintura ay hindi pa rin naililigpit.

I put an earphone to my left ear and offered him the other, na tinanggap naman nito. Ben&Ben's Araw-araw. My favorite.

"You like them?" Napatingin ako sa kanya at tumango.

"I like them too." Nakangiti ito habang nakatingin paharap.

"Oh?"

I faced myself at him habang nakasandal pa rin ang ulo sa kanyang balikat. We were an inches away from each other. Ramdam ko ang init niya mula rito.

"Gaya-gaya ka lang e." He flinched.

"Eh kung sabihin kong gusto kita, gusto mo rin ako?"

Napatawa pa ako sa sariling biro. Pero hindi ko inaasahan ang kanyang sagot.

"Hinde." He plainly said.

Ouch!

Napasimangot naman ako. Mapanakit!

"Hinde. Dahil higit pa sa gusto ang nararamdaman ko para sayo.'

Sa pagkakataong iyon ay ngsalubong ang aming mga mata. I felt a sudden rush of warmth in my face.

"Mahal na kita."

I spaced out when he said that. Hindi agad ako nakapagreact.

"Mahal na kita, Sol. And I don't want to loose this love. I don't want to lose you."

He gently carressed my cheek and held my chin. I felt his arms gently push me closer to him. Unti-unting naglapit ang aming mga mukha.

I felt a sudden chill in the spine habang hagod niya ang aking likod gamit ang malapad niyang kamay.

All I did was to close my eyes with his touch. Our nose collided and then, I felt his soft lips on mine. At that moment, we shared our first kiss.

000

Monday came by so fast. We were in the field searching for a place to sit on.

"Ang tigas talaga ng katawan ni Marvin. Grabe nabugbog yata katawan ko sa kanya. Pinaglihi ata yun sa kahoy e! Panay pa ang pagtapak sa paa ko. And instead of apologizing, tumatawa pa ang mokong. Ang sarap talagang bigwasan ng kulangot na natubuan ng katawan na yon! Nadumihan na tuloy rubber shoes ko. Kung pwede lang magpractice ng walang partner e.

Kasama ko si Abby na panay ang reklamo dahil sa practice kanina. Monday is PE day kaya we were wearing our navy blue and white shirt and pants. The logo of the university is printed on the left side of our shirt.

Pinagpagan nito ang sapatos at sabay kaming napaupo sa damuhan ng field sa lilim ng puno.

"Pabayaan mo na. Kita mo namang parang ngayon lang nakasayaw 'yung partner mo eh."

Natatawa't naiiling na lang ako sa itsura ngayon ni Abby. Waltz kasi ang pinagpraktisan namin ngayon e mukhang hindi sanay sa gaanong bagay ang partner niyang si Marvin.

Mukha itong tinorture so I handed her a nutella sandwich at isang chuckie. Pagkain lang katapat ng pagdadaldal nito e.

"Nasasabi mo lang 'yan palibhasa si Nathan partner mo e."

Well. I just shrugged. Nathan and his dancing skills. He's flexible kaya di rin ako nahirapan. Waltz requires balance and coordination, which Nate and I both have.

"Sus. Kita mo ito. Ngingiti-ngiting aso oh. Ano na ba talaga real score ninyo ni Nathan ha?"

Real score?